Jeszcze kilka lat temu do Wojewódzkiego Centrum Ortopedii i Rehabilitacji Narządu Ruchu im. Radlińskiego przy ulicy Drewnowskiej w Łodzi ustawiały się najdłuższe kolejki na operacje wstawienia endoprotezy stawu biodrowego i kolanowego w regionie. W tym szpital się specjalizował. Rocznie ortopedzi przeprowadzali ponad 700 takich operacji.
Czytaj też: Szpital im. Radlińskiego w Łodzi ma 100 lat
W szpitalu Radlińskiego były trzy oddziały ortopedyczne i rehabilitacyjne dla dorosłych oraz dla dzieci, mogące przyjąć jednocześnie 130 chorych. Działało tam też sześć poradni specjalistycznych. W ostatnim roku pracy szpitala chorymi zajmowało się ponad 30 specjalistów. Jednym z nich był prof. Marek Synder, dziś konsultant wojewódzki z ortopedii oraz szef kliniki ortopedycznej w szpitalu CKD przy Pomorskiej w Łodzi.
PŚ w Planicy: wyniki na żywo
Ortopedia z Radlińskiego przyłączona do "WAM-u"
To tam przeniesiono ortopedię z Drewnowskiej, ponieważ ponad 100-letni budynek szpitala Radlińskiego przestał spełniać jakiekolwiek standardy, a jego remont pochłonąłby miliony złotych. Zwłaszcza, że już na tyle opiewały długi szpitala.
Gdy w marcu 2014 roku po 39 latach budowy otwarto w części budynek szpitala - giganta, czyli Centrum Kliniczno-Dydaktyczne przy ul. Pomorskiej, jeszcze w tym samym roku przeniesiono tam ortopedię z Radlińskiego. Tym samym szpital został włączony w struktury szpitala im. WAM, ale nieruchomość nadal pozostała własnością marszałka.
Czytaj więcej: Szpital im. Radlińskiego przyłączony do Szpitala im. WAM
Po przeniesieniu klinik i poradni budynek przy Drewnowskiej opustoszał, choć początkowo mówiono o planach stworzenia tam Zakładu Opiekuńczo - Leczniczego. Z planów nic nie wyszło, a dziś opuszczone i niszczejące wnętrza szpitala ortopedycznego niejednokrotnie służyły za plan filmowy.
Władze nie mogły od razu pozbyć się nieruchomości ze szpitalem, ponieważ niejasne były kwestie jej własności. Dotyczyło to przede wszystkim działek, na których znajdują się wjazdy do dawnego "Radlińskiego".
- Zostało to już uregulowane, dlatego możemy wystawić nieruchomość na sprzedaż. Wszystkie działki wjazdowe należą do województwa, a całość została połączona w jedną działkę ewidencyjną. Stąd nasza decyzja o umieszczeniu nieruchomości na wykazie do zbycia. Jeśli nie będzie żadnych roszczeń, np. domniemanych właścicieli, bo takie ryzyko może istnieć, to wtedy zostanie ogłoszony przetarg - wyjaśnia Michał Sobczak, dyrektor Zarządu Nieruchomości Województwa Łódzkiego.
Czytaj także historię łódzkich szpitali: Szpitale, które kiedyś leczyły łodzian, a dziś przeszły do historii
Działka liczy około dwa hektary. Znajduje się na niej nie tylko szpital, ale kilka innych mniejszych budynków. - Szpital już tam nie wróci i nie ma żadnego pomysłu, jak województwo mogłoby wykorzystywać budynki na cele statutowe. Zabezpieczyliśmy je, by nie uległy degradacji. Nie przedstawiamy nabywcom naszych preferencji co do zagospodarowania nieruchomości, bo nie mamy takich. Określiliśmy jedynie cenę wywoławczą, która zostanie przedstawiona w pierwszym przetargu i to 33 mln zł - dodaje dyrektor Sobczak.
Szpital, w którym robiono pończochy
Szpital przy Drewnowskiej to jeden z najstarszych szpitali w Łodzi i jeden z dwóch wybudowanych przez rodzinę Poznańskich (drugi to szpital przy ul. Sterlinga). Wybudowano go w latach 1911-1913 przez Towarzystwo Akcyjne I.K. Poznański dla robotników i ich rodzin. Otrzymał imię św. Józefa, patrona robotników. Niedługo po oddaniu do użytku tego szpitala wybuchła I wojna światowa.
Szpital został zajęty najpierw przez okupujących miasto Rosjan, a później Niemców. Leczono w nich żołnierzy ranny na froncie, między innymi podczas Operacji Łódzkiej. Ale już w marcu 1915 roku znów stał się szpitalem cywilnym i służył robotnikom fabryki Poznańskiego.
Dwa lata później, gdy w Łodzi wybuchła epidemia tyfusu, władze przeznaczyły szpital dla cierpiących na tę chorobę. Od listopada 1915 roku do maja 1916 roku szpital przy Drewnowskiej w Łodzi był ośrodkiem zamkniętym.
Czytaj też: Historia łódzkich ulic: Ulica Drewnowska, bo kiedyś jeżdżono nią po drewno
W czerwcu 1917 roku szpital przejął łódzki magistrat. Jednocześnie zmieniono jego specjalizację. Miał służyć głównie chorym na płuca. Ale na początku 1918 roku w szpitalu otwarto także oddział chirurgiczny. W czasie II wojny światowej szpital im. św. Józefa znalazł się na terenie Liztmannstadt Ghetto. Leczono w nim tylko jego więźniów. Ale po Wielkiej Szperze jego pacjentów zamordowano w obozie w Chełmnie nad Nerem. Później budynkach szpitalnych produkowano rękawiczki i pończochy.
Po wojnie szpital przejęły władze Łodzi. Jego pierwszym dyrektorem został dr Józef Komza, wybitny polski ortopeda. Gdy zmarł w 1951 roku jego następcą był dr Edmund Bartkowiak, ortopeda z Poznania. To z jego inicjatywy powołano Katedrę i Klinikę Ortopedii Akademii Medycznej w Łodzi. Patronem placówki został znany przed laty chirurg Zygmunt Radliński.
Czytaj też: Operacja stawu kolanowego w szpitalu WAM. Dwie łodzianki będą miały "nowe nogi" [ZDJĘCIA]
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
