Złote Glany 2009 - informacje o artystach

Swoje Glany otrzymają: Bartosz Konopka, Natalia LL, Katarzyna Nosowska, Józef Robakowski, Andrzej Różycki, Andrzej Żuławski, Xawery Żuławski. Honorowego Złotego Glana otrzyma z kolei sam Tadeusz Konwicki.

Sylwetki laureatów

Bartosz Konopka

Jest absolwentem filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Studiował również podyplomowe dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 2003 wygrał konkurs organizowany przez telewizję Planete, na scenariusz filmu dokumentalnego. Za film BALLADA O KOZIE (2004) otrzymał wiele wyróżnień w kraju i za granicą. Na swoim koncie ma pięć nagród publiczności (DokumentART w Neubrandenburgu, MFFK Kraków, Era Nowe Horyzonty w Cieszynie, Prowincjonalia we Wrześni, TOFFI w Toruniu). Jego film był pokazywany w kilku telewizjach europejskich oraz kilkunastu oddziałach Planete na świecie.

W 2006, w ramach projektu "30 minut", zrealizował swój fabularny debiut - TRÓJKĘ DO WZIĘCIA za którą otrzymał kilkanaście nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych (Seattle, Warszawa, Toruń, Sankt Petersburg, Nowy Jork, Kraków, Koszalin, Gdynia, Brest).

Jego najnowszy dokument KRÓLIK PO BERLIŃSKU otrzymał Grand Prix "Złotego Lajkonika" w konkursie krajowym Krakowskiego Festiwalu Filmowego oraz Nagrodę Główną Festiwalu Filmowego "Planete Doc Review", i już dziś wymieniany jest jako poważny kandydat do Oscara w kategorii „Najlepszy film dokumentalny”. Aktualnie pracuje nad swoim pełnometrażowym debiutem fabularnym pt. LĘK WYSOKOŚCI.

Natalia LL

Natalia LL była pierwszą artystką polską, która samodzielnie zaczęła pracować z nowymi mediami mechanicznej rejestracji i dystrybucji obrazów, takimi jak film czy fotografia. Odrzucając nadmierne unaukowianie sztuki (mieszanie jej z innymi dyskursami takimi jak: semiotyka, logika, matematyka, cybernetyka, lingwistyka, wiedza o technologii etc.), waloryzowała inne rodzaje poznania (np. intuicję), jak również wymykające się racjonalnym analizom sfery (erotyzm, ciało, seksualność, sen, marzenie). Natalia LL to prawdziwa kobieta instytucja polskiej sztuki współczesnej, działająca nieprzerwanie już od 5 dekad, i wciąż mająca wiele ważnego do powiedzenia.

Natalia LL - właśc. Natalia Lach-Lachowicz, urodzona w 1937 w Żywcu. W latach 1957-1963 studia na PWSSP (obecnie ASP) we Wrocławiu. Od 1964 członek ZPAF.

Już w czasie studiów zajmowała się fotografią, grafiką i malarstwem, a w latach 70. także performance, filmem eksperymentalnym, wideo, instalacją i rzeźbą. W 1970 roku wraz z Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem była współzałożycielem grupy i Galerii Permafo, działającej do końca 1981. Od około 1975 brała udział w światowym ruchu feministycznym.

Katarzyna Nosowska

Artystka rockowa, która najlepiej czuje się w kapciach. Troskliwa mama i buntowniczka w jednym. Kobieta sukcesu, stroniąca od świateł i fet. Kochana przez fanów, którzy jej przebój „Moja i twoja nadzieja” dawno już znają na pamięć.

Katarzyna Nosowska (ur. 30 sierpnia 1971 roku w Szczecinie), autorka tekstów, wokalistka znana z zespołu Hey oraz dokonań solowych, a także felietonistka miesięczników Filipinka, Muza, Zwierciadło.

Pierwszym zespołem, w którym śpiewała były Szklane Pomarańcze. Później udzielała się w grupach Włochaty, Kafel, Dum-Dum, No Way Out, Vivid. Nagrywała też chórki dla Pidżamy Porno i Aliansu. W 1993 nagrała EPkę „Ku przyszłości” z zespołem Dezerter. Gościnnie występowała na płytach wielu wykonawców, m.in. Świetlików, Ścianki, Voo Voo (Nim stanie się tak... z albumu „Flota zjednoczonych sił”), Piotra Banacha, Pidżamy Porno czy Dezertera. Znana przede wszystkim z działalności w rockowym zespole Hey i z albumów z muzyką elektroniczną wydanych pod własnym nazwiskiem.

Laureatka wielu nagród, m.in. Paszportu Polityki w 1993 roku i dwudziestu jeden Fryderyków (w tym dziesięciu z zespołem Hey). W 2001 wzięła udział w projekcie Yugoton. Zaśpiewała tam piosenki: „Gdy miasto śpi”, „To była sobota” i „Rzadko widuję cię z dziewczętami” (duet z Pawłem Kukizem). W tym samym roku zaśpiewała na płycie Michała Żebrowskiego „Lubię, kiedy kobieta” piosenki: „Przywitanie”, „Między nami nic nie było”, „Mów do mnie jeszcze”.

Do tej pory wydała pięć albumów solowych: „puk.puk” (1996), „Milena” (1998), „Sushi” (2000), „UniSexBlues” (2007), „N/O” 2008 (z piosenkami Agnieszki Osieckiej).

Józef Robakowski

Urodził się 20 lutego 1939 roku w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Łodzi. Autor filmów, cykli fotograficznych, instalacji, rysunków, obiektów, projektów konceptualnych. Teoretyk i nauczyciel akademicki. Studiował historię sztuki na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej (PWSFTviT) w Łodzi. W Toruniu zakładał grupy artystyczne: Oko (1960), Zero-61 (1961-1969), Krąg (1965-1967) oraz należał do Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego "Pętla" (1960-1966). W Łodzi współorganizował Warsztat Formy Filmowej (od 1970) oraz Telewizyjną Grupę Twórczą STACJA "Ł" (1991-1992). Jest profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.

Za integralną część sztuki Józefa Robakowskiego uznać należy wypowiedzi i autokomentarze artysty, jak również liczne teksty o charakterze programów czy manifestów, np. "Jeszcze raz o 'czysty film' " (1971), "Video Art - szansa podejścia rzeczywistości" (1976), "Manipuluję!" (1988). Robakowski od lat sześćdziesiątych pozostaje też aktywnym animatorem życia kulturalnego, jako autor szeregu ważnych inicjatyw (m.in. Galerii Wymiany), organizator i kurator wystaw, pomysłodawca i redaktor wydawnictw (np. "Nieme kino", "Pst!").

Swój pierwszy film eksperymentalny Józef Robakowski nakręcił w 1962 roku - był to zmontowany ze ścinków z filmów dokumentalnych z czasów Holocaustu film 6,000,000. Początek jego twórczości to jednak przede wszystkim działalność fotograficzna, także w ramach fotograficznej grupy Zero-61 (należeli do niej: Czesław Kuchta, Jerzy Wardak, Andrzej Różycki, Antoni Mikołajczyk, Wojciech Bruszewski i in.). Zdaniem Robakowskiego grupa odwoływała się "do tradycji metaforycznych rozwiązań montażowych znanych z międzywojennego malarstwa, fotografii i kina awangardowego".

W tym czasie obok różnorodnych eksperymentów fotograficznych (np. FOTO-MALARSTWO, 1958-1967; fotografie wykorzystujące podwójną ekspozycję komponowane na zasadzie odbicia lustrzanego), Robakowski tworzył fotoobiekty, np. DURSZLAK (1960) - zdjęcie durszlaka przybite gwoździem do deski. Jednym z najważniejszych wystąpień grupy Zero-61 była zaaranżowana prywatnie wystawa w opuszczonej kuźni w 1969 roku, gdzie zamiast fotografii widz napotkał "obiekty do sfotografowania". W latach 1965-1967 Robakowski działał także w Grupie Krąg skupiającej plastyków, filmowców, poetów, rzeźbiarzy i fotografików.

"Te wystawy - wspominał artysta - miały charakter zdarzeń parateatralnych z różnymi akcjami, 'grepsami', które przeradzały wystąpienia wystawowe w spektakl. (...) Byłem najbliższy postaci symulowanej, która w rzeczywistości nie istniała, a nazywała się Józef Korbiela."

Andrzej Różycki

Fotograf, filmowiec i teoretyk fotografii. Urodzony w 1942 w Baranowiczach. Członek ZPAF od 1966, a od 2002 członek honorowy.

W latach 1961-66 odbył studia konserwacji zabytków i muzealnictwa na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1963 należał do grupy fotograficznej "Rytm". Od 1964 członek grupy "Zero 61". Studia na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1969-1975), gdzie następnie był wykładowcą. Od 1970 do 1977 należał do Warsztatu Formy Filmowej, działającego w szkole filmowej w Łodzi. Od lat 60. do końca 90. związany był z łódzkim środowiskiem progresywno-awangardowym. Uczestniczył w jego w najważniejszych manifestacjach artystycznych. W latach 70. i 80. współpracował z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi, gdzie zrealizował kilkadziesiąt filmów dokumentalnych, głównie o tematyce etnograficzno-antropologicznej.

Stał się miłośnikiem, znawcą i zbieraczem ostatnich dokonań polskiej sztuki ludowej z zakresu malarstwa, rzeźby i ceramiki, gromadząc znaczącą kolekcję w skali ogólnopolskiej. Od początku lat 80. do ok. 1987 roku był uczestnikiem wielu manifestacji w ramach Kultury Zrzuty; wcześniej (1979) wpłynął ideowo na kształtowanie się powstającej grupy Łódź Kaliska. W końcu lat 80. i w 90. zainteresowany był przede wszystkim filmem, m.in. stworzył cykl obrazów dla telewizji polskiej pt. Era Wodnika. Autor nagradzanych na wielu festiwalach filmów, w tym tak wybitnych, jak Nieskończoność dalekich dróg, Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet A.D. 1989 i Fotograf Polesia (2001) - poświęcony Józefowi Szymańczykowi (1909-2003).

Twórczość fotograficzna Różyckiego od początku miała istotne przesłanie antropologiczne o symbolicznym wyrazie. Jego twórczość z lat 60. należy do czołowych przejawów fotografii inspirowanej malarstwem młodopolskim (m.in. Jacek Malczewski), tradycją piktorializmu (Jan Bułhak) i grafizacji obrazu (Edward Hartwig), przechodząc coraz bardziej do specyficznie interpretowanej nowoczesności o ekspresyjnym zabarwieniu i literackich inklinacjach.

Andrzej Żuławski

Reżyser filmowy. Urodził się 22 listopada 1940 roku we Lwowie. Szkołę średnią ukończył we Francji. W latach 1959-1960 studiował na wydziale filozofii na Sorbonie i na wydziale reżyserii w IDHEC-u (ukończył w 1965 roku). Po powrocie do kraju był drugim reżyserem i asystentem Andrzeja Wajdy przy filmach: SAMSON, MIŁOŚĆ DWUDZIESTOLATKÓW i POPIOŁY. W latach sześćdziesiątych publikował recenzje filmowe w tygodniku "Film" i miesięczniku "Kino", oraz utwory poetyckie we "Współczesności". Po roku 1981 realizuje filmy przede wszystkim we Francji. W 2001 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W roku 2002 wspólnie z Andrzejem J. Jaroszewiczem otrzymał "Złotą Żabę" na 10. Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych "Camerimage" w Łodzi. Również w roku 2002 został odznaczony Orderem Legii Honorowej. Jest synem pisarza Mirosława Żuławskiego i ojcem reżysera Xawerego Żuławskiego.

Szczególne miejsce w twórczości Żuławskiego ma odyseja kosmiczna NA SREBRNYM GLOBIE (scenariusz powstał według książki stryjecznego dziadka reżysera). Realizację filmu przerwano w roku 1978 i dopiero na początku 1986 roku reżyser podjął się montażu i udźwiękowienia 48 ocalałych aktów filmu, oraz dokręcił sceny z ulic Warszawy, na tle których opowiada z offu o brakujących sekwencjach. Sam reżyser tak określił swoją twórczość: "Dla mnie kino jest okiem, które patrzy, a nie myślą, którą wyraża".

Jean-Francois Robin zrealizował pięćdziesięciominutowy dokument ANDRZEJ ŻUŁAWSKI, REŻYSER FILMOWY. Reżyser jest także bohaterem filmu dokumentalnego z 2000 roku - ŻUŁAWSKI O ŻUŁAWSKIM.

Xawery Żuławski

Jest synem aktorki Małgorzaty Braunek i reżysera Andrzeja Żuławskiego. Absolwentem warszawskiego VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana. Tuż po maturze chciał studiować we Francji. Znów wyjechał do Paryża, lecz szybko powrócił do Polski i dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Studia na Wydziale Reżyserii ukończył w 1995 r.

Pierwsze filmowe kroki stawiał na planie filmu o ostatnich godzinach życia Fryderyka Chopina, wyreżyserowanym przez Andrzeja Żuławskiego, pt. „Błękitna nuta” (1990). Xawery był asystentem reżysera, Mariusza Grzegorzka w czasie realizacji „Rozmowy z człowiekiem z szafy” (1993). Pracował jako asystent kierownika produkcji przy komedii „Un air si pur...” (1997) Yves Angelo, w której wystąpili m.in. Jerzy Radziwiłowicz, Krystyna Janda, Grażyna Wolszczak i Dominika Ostałowska. Był II reżyserem „Bellissimy” (2001) Artura Urbańskiego. Można go także wypatrzyć wśród aktorów występujących w tym filmie. W debiucie fabularnym Mariusza Fronta pt. „Portret podwójny” (2000) wcielił się w postać Żurka, kolegi ze szkoły filmowej. W 2000 roku zagrał również w filmie swojego ojca. Na planie „Wierności” Andrzeja Żuławskiego współpracował także z autorem zdjęć Patrickiem Blossierem.

Xawery był członkiem nieformalnej Polskiej Akademii Komiksowej, która w czasie warszawskiej imprezy Interkomiks 04 przyznała nagrody Koraka dla najciekawszych komiksów i najlepszych autorów tej dziedziny sztuki.

/na podstawie materiałów przesłanych przez organizatorów festiwalu.

Zobacz także:
- 11. Festiwal Twórców Powiększenie - informacje, program
- Złote Glany 2008

MM Łódź patronuje:

MMŁódź poleca:
Zostań dziennikarzem obywatelskim	Konkursy	Zdrowie i uroda	Przewodnik po lokalach
Sztuka w Łodzi	Teatr w Łodzi	Kino w Łodzi	Praca w Łodzi