Operacja na otwartym mieście. Czas kupować apteczkę czy defibrylator? [felieton]

W sobotę (15 października) mniej lub bardziej kulturalnie pożegnaliśmy dworzec Łódź Fabryczna. Dla tysięcy łodzian zaczynała się tutaj niestety droga do lepszego życia, a przynajmniej większej pensji, jaką dawała stolica. Choć nowy rozkład i odjazdy z nowych dworców weszły w niedzielę, prawdziwym sprawdzianem okazał się dopiero poniedziałek.

Abym mógł sprawdzaić czy wszystko gra, trzeba było wstać o nieziemskiej jak dla mnie porze i pojechać na dworzec Łódź Kaliska, skąd startowały poranne pociągi do stolicy. Zamiast dzikich tłumów, tylko kilkudziesięciu pasażerów kupowało bilety na pociągi przed 6 rano.

Przyznam szczerze, że nieco zawiedziony brakiem dzikich tłumów pasażerów, postanowiłem przemieścić się na dworzec Łódź Widzew, zahaczając przy okazji o reaktywowaną stację Łódź Chojny. I tutaj kolejny zawód, bo wsiadła do pociągu reprezentatywna grupa trzech osób.

Po kilku minutach jestem już na stacji Łódź Widzew i tutaj nareszcie coś się zaczyna dziać. Na peronie, aby wejść do pociągu czeka kilkanaście osób, kładka zamknięta, biegający ludzie. Pomyślałem sobie - PKP znów nie ogarnęło. Kładka, która była jeszcze czynna w niedzielę (16 października) w poniedziałek została zamknięta z powodu niedostosowania do natężenia ruchu pasażerów, jacy by po niej przechodzili. Okazało się, że pasażerowie, aby dostać się muszą biegać na obydwa końce peronu, bo tam zostały wytyczone przejścia.

Z mojej perspektywy wyglądało to zabawnie, ale wielu pasażerom do śmiechu nie było. Kilkunastometrowy rajd z walizkami do pociągu, który miał odjeżdżać za 2 minuty - nieciekawie. A ten sprint poprzedzony kwadransem spędzonym przed kasą. Jakby do tego dodać, wyremontowany, ale nieco za mały widzewski obiekt. Taki krajobraz lekko księżycowy.

Już nie wspomnę, że linia D1, która miała tak ułatwić dostanie się do tramwajów na Rokicińskiej woziła powietrze. A kursowały tam dwa nowoczesne, klimatyzowane i pachnące jeszcze nowością przegubowe Solarisy. Tylko po co?

Apteczka czy defibrylator?

Pamiętam, jak jakiś miesiąc temu, wiceprezydent Łodzi Arkadiusz Banaszek wypowiedział słowa, iż łodzian czekają krew, pot i łzy. Chodziło o to, że ten rok to w porwaniu do następnych lat, to będzie pikuś. Wiadomo było, że ruszą kolejne inwestycje i będzie trudno. Jednak teraz uważam, że to będzie droga przez mękę!

Przebudowa dworca Łódź Fabryczna w przyszłym roku wejdzie w kolejny etap. Zacznie się kopanie wielkiej 16 metrowej dziury a drogą kołową zacznie się wywożenie ziemi, która prawdopodobnie posłuży do zasypania żwirowni na Stokach. Potem sama budowa, wykończenie, uruchamianie. To wielki proces. A jeśli do tego dojdzie przebudowa trasy W-Z, która nałoży się na budowę podziemnego dworca. Oj, bezapelacyjnie będzie trzeba zaopatrzyć się w środki zapobiegawcze.

Dlatego prognozuję dwie sytuacje. Przy użyciu apteczki, wszystkie niedociągnięcia związane z funkcjonowaniem komunikacji miejskiej i kolejowej będą skutecznie i natychmiast korygowane lub eliminowane. Jednak jeśli do operacji na otwartym mieście będzie trzeba użyć defibrylatora, to będzie już oznaczało kompletny paraliż systemu transportowo-komunikacyjnego w czasie tego zabiegu. Nie chce wiedzieć, jak wtedy zareagują łodzianie, bo pewnie ich wściekłość nie będzie mała.

A jak będzie ostatecznie? Czas pokaże, ale wiem jedno. Zostawianie wszystkiego na ostatnią chwilę nie wyjdzie na dobre - urzędnikom, łodzianom, pasażerom oraz miastu.

Czytaj także: MMŁódź.pl/Wiadomości