Złota Różdżka w Arlekinie: absurd jak w Monty Pythonie [recenzja]

Najnowsza propozycja Teatru Arlekin to zbiór XIX-wiecznych wierszowanych bajek dla dzieci, napisanych przede wszystkim przez Heinricha Hoffmanna i Stanisława Jachowicza. Nie są połączone ciągiem przyczynowo-skutkowym, a tematyką - opowiadają o tym, co może spotkać dzieci, gdy będą niegrzeczne i nie słuchają mamy. A mogą je spotkać same nieprzyjemności - krawiec obetnie im palce, umrą z głodu, spadną w przepaść, albo spłoną i zostanie po nich tylko popiół i buciki.

W dobie bezstresowego wychowania nikomu nie przyszło by do głowy straszyć nasze pociechy, że jak nie będą jadły zupy, albo włożą do ust różne dziwne przedmioty, to skonają. Takie "pedagogiczne" bajki powstawały jednak dwa stulecia temu. Z perspektywy czasu są po prostu absurdalne i śmieszą.

O sile "Złotej Różdżki" nie decyduje tylko dobór tekstów, ale w równie dużej mierze pomysł na ich pokazanie. Rekwizyty, choreografia, stroje są często tak przerysowane, że widz zastanawia się, jakie pokłady szaleństwa (w pozytywnym tego słowa znaczeniu) musieli obudzić w sobie twórcy spektaklu. Wszystko to doskonale ze sobą współgra, tak jak w najlepszych skeczach grupy Monty Pythona. Absurd goni absurdem i jest doprawiony czarnym humorem.

Jak można zatem podsumować "Złotą Różdżkę"? To świetnie wymyślony i zrealizowany spektakl. Gołym okiem widać, że reżyser, aktorzy, muzycy i pozostali twórcy musieli się na próbach nieźle bawić. Na całe szczęście równie dobrze bawi się teraz publiczność. I przy całej pochwale dla spektaklu, nie można niestety nie zwrócić uwagi na niedociągnięcia dykcyjne. Cały spektakl jest bowiem śpiewany i czasami trudno zrozumieć aktorów. Ale nad tym można jeszcze popracować...

Czytaj więcej

:

• Zatrudnię milionera - monodram musicalowy w Teatrze V6

• Bóg mordu w Teatrze Powszechnym