Na projekcję „Syndromu astenicznego” widzowie zaczęli przybywać tłumnie dopiero kilka minut przed 18:00, godziną rozpoczęcia. Mimo, iż sala nie została zapełniona po brzegi, zjawiło się więcej osób niż można się było spodziewać, bowiem w Polsce Kira Muratowa nie jest znana. Tego wieczoru wiek nie grał roli, zainteresowanie, ciekawość, a przede wszystkim Festiwal Dialogu Czterech Kultur łączył wszystkich przybyłych na pokaz.

Film był wyświetlany z kasety video cam, co było pewną ciekawostką i nowością w Kinie Charlie. Z tej okazji został wypożyczony specjalny sprzęt od Telewizji N.

MMka: Co państwa skłoniło do przyjścia na film Kiry Muratowej?

Czesława: Dostałam bilety od syna, poza tym jestem ciekawa twórczości pani Kiry, gdyż nic o niej nie wiem.

Jakub: Przyszedłem bo lubię rosyjskie kino, to jest główny powód. Nie miałem okazji wcześniej oglądać filmów Muratowej.

Ania: Lubimy kino niestandardowe, mało popularne, tzw. filmy ambitne. Jesteśmy tu ze względu na festiwal. To jest też taki trening wytrzymałości, dzisiejsza projekcja będzie trwać 2,5 h. Z programu festiwalu interesują mnie szczególnie filmy rosyjskie.

„Syndrom asteniczny”, tytuł filmu Kiry Muratowej z 1989 roku, to również określenie w medycynie pewnego stanu człowieka. Główne objawy syndromu astenicznego to m.in. niepokój, lęk, depresja, zmiany nastrojów, chroniczne zmęczenie, które związane jest z monotonią w życiu, powtarzalnością i zwykłą nudą.

Jak to się ma do filmu? Otóż, poprzez pojedyncze przykłady ukazana jest radziecka społeczność. W pierwszej części filmu poznajemy kobietę, która po śmierci męża popadła w stan zobojętnienia, w życiu której wszystko straciło sens. Jej zachowanie w stosunku do innych ludzi było irracjonalne: rzucała się na nich na ulicy, wyładowywała na nich doznane krzywdy, nic dla niej nie znaczyli, nie miała do nich szacunku. Poprzez ten przykład zobrazowane zostało całe radzieckie społeczeństwo po kilkudziesięciu latach komuny: zdeprawowane, rozchwiane emocjonalnie, często zobojętniałe i od nowa uczące się żyć. W drugiej części ten sam obraz przedstawiony jest za pośrednictwem nauczyciela cierpiącego na narkolepsję, który swoimi wybuchami nastrojów nie godzi się z rzeczywistością, która go otacza.

„Symbol asteniczny” nie stara się zafałszować obrazu pokomunistycznej rzeczywistości, wręcz przeciwnie, poraża swoją autentycznością. Oddaje cały brud komunizmu, spustoszenie jakie spowodował w głowach i duszach narodu.

W 1990 roku film otrzymał nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie Zachodnim.

MM Łódź poleca:

**

Od redakcji: Przypominamy, że każdy z Was może zostać dziennikarzem obywatelskim serwisu MM Moje Miasto! Zachęcamy Was do zamieszczania artykułów oraz nadsyłania zdjęć z ciekawych wydarzeń i imprez. Piszcie też o tym, co Wam się podoba, a co Wam przeszkadza w naszym mieście. Spróbujcie swych sił w roli reporterów obywatelskich eMeMki! Pokażcie innym to, co dzieje się wokół Was. Pokażcie, czym żyje Miasto.