Znak firmowy: "Parasolki"

Czy zdarza się Wam czasem sięgnąć po tomik wierszy, włączyć dyskretną muzykę i zgubić się w innym wymiarze? Jeśli tak, podróż do „Małych miasteczek” będzie spotkaniem z miejscem, gdzie „w oknach cukier topnieje na wiśniowych nalewkach”, i gdzie „ratusz ulepiony jest z cynfolii”...

Z kabaretowej sceny Teatru Powszechnego powiało liryką. Wiersze Janusza Słowikowskiego i muzyka Piotra Hertla dla wielu, którzy śpieszą na program, to legenda studenckiego Teatru „Pstrąg”. Słuchają więc z melancholią „Gdy gra orkiestra”, bo „w święta odpustowe, ludowe, powiatowe uciechę każdy ma”. Z wrażliwością i ciepłem odkrywane marzenia, celnie podsumowana codzienność, lekko zabawne sytuacje kiedy na każdy „zew” szło wojsko.

„Małe miasteczka” przenoszą w siermiężne lata 60., a poetycko-muzyczne (brawo orkiestra) obrazki z życia zamykają szlagierem, który sam się nuci do dziś „Parasolki, parasolki...”. Żal, że Janusza Słowikowskiego tak wcześnie zabrakło. Jaki byłby dzisiaj poeta tak czuły na wszystko co wokół, tak wprost i pięknie umiejący o tym mówić albo kpiarsko podsumowywać („nie każdy może łykać noże”)?

Dawne „Małe miasteczka” przypominali: Ewa Tucholska (jest super!), Gabriela Sarnecka, Magdalena Zając, Paweł Audykowski, Tomasz Piątkowski, Jan Wojciech Poradowski i Zbigniew Szczapiński, który jest jednocześnie autorem scenariusza i reżyserem. Może za dużo tu akademii na cześć, pewnie spójna inscenizatorska koncepcja dobrze by zrobiła takiemu zbiorowi poetyckich piosenek, zwłaszcza gdy chciałoby się, a warto, tamte teksty i muzykę przywrócić nam dzisiejszym.