Rozmowa z Olafem Lubaszenko: - Herosów zwykle się grywa koło czterdziestki, więc mam jeszcze przed sobą kilka lat

* Monika Pietras: Ile pan waży?
Olaf Lubaszenko: - Różnie. Na ogół składa się tak, że podczas premiery filmu moja waga jest inna niż w czasie jego realizacji. Jeszcze nie zdarzyło mi się promować filmu w tej samej kondycji fizycznej, co go kręcić.

* Czyli jest tak, jak w pana nowym filmie "E=mc2": ile masy, tyle energii?
- To są wszystko żarty. Dziennikarze często z wielką uwagą śledzą nasze wypowiedzi, treści zawarte w filmach czy też ich podtytuły. W "E=mc2" rzeczywiście pada taka kwestia i jest nawet przedmiotem rozważań bohaterów, ale nie wszystko trzeba traktować tak do końca serio. To są takie nasze prowokacje.

* Pytanie było również prowokacyjne. Co pana jako reżysera bardziej interesuje: sukces frekwencyjny czy pozytywne opinie krytyków?
- Każdy by chciał być piękny, bogaty, młody i zdrowy, ale wiadomo, że to jest trudne. Zdaję sobie sprawę, że często coś jest za coś - albo widzowie, albo krytycy nas lubią. Dobrze jak przynajmniej jedna ze stron nas akceptuje.

* Czemu miłość widzów i krytyki nie idzie w parze?
- To się zdarza, ale bardzo rzadko. Sam nad tym ubolewam i nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Jest to ideał, do którego dążę i myślę, że film "E=mc2" jest pierwszym krokiem w tym kierunku. Mam nadzieję, że jest to krok udany.

* Czy aktor Lubaszenko lubi grać u reżysera Lubaszenki i vice versa?
- W film "E=mc2" włożyliśmy dużo energii, serca i przygotowań, więc można powiedzieć, że był naprawdę przemyślany. Tylko pod takim warunkiem taka podwójna praca jest możliwa. Gdybym miał coś robić z marszu, to nie pogodziłbym tych dwóch ról.

* Powiedział pan kiedyś, że jeszcze za mało umie, aby zrobić film artystyczny.
- To była też pewnego rodzaju prowokacja. Zawsze trzeba się uczyć, z każdym filmem nabieramy doświadczenia. Mówiąc to, miałem na myśli bardzo osobistą, bardzo intymną wypowiedź. Żeby na taką wypowiedź się zdobyć, trzeba bardzo dużo wiedzieć o warsztacie filmowym, bo wtedy komunikat musi być niezwykle precyzyjny.

* Był pan asystentem Krzysztofa Kieślowskiego i Andrzeja Wajdy. Czy doświadczenia z pracy z mistrzami przydają się teraz, gdy sam pan stanął za kamerą?
- Nie wiem, czy mam prawo afiszować się z takim poczuciem, że coś od nich zaczerpnąłem. Ale oczywiście - obcowanie z wybitnymi ludźmi daje nam najwięcej. A to, że robię zupełnie inne filmy? Być może to jeszcze nie jest moje ostatnie słowo. "Życie to jest podróż, a nie stacja końcowa" - jak śpiewał Steven Tyler z zespołu "Aerosmith".

* Jeszcze w tym roku rozpocznie pan zdjęcia do "Sztosa 2", choć zarzekał się pan, że już nie będzie się zajmował bandytami na poważnie.
- W filmie "Sztos 2", który, mam nadzieję, rozpoczniemy zimą, nie ma bandytów, są tylko ludzie, którzy będą próbować oszukać pewną bardzo nieprzyjemną instytucję, która nam wszystkim się źle kojarzy.

* Oszustwo to też przestępstwo.
- Mam nadzieję, że to też będzie bardzo prowokujący film o tym, że nic nie jest oczywiste i warto sobie na temat uczciwości zadawać różne pytania.

* Jak to się dzieje, że znani reżyserzy z wieloletnim dorobkiem nie mogą zebrać pieniędzy na swoje filmy, a do pana producenci sami pukają i pytają, czy nie zechciałby pan wyreżyserować scenariusza, który akurat mają?

- To jest miłe i nie mogę na to narzekać, ale jak wszystko dobre, może się kiedyś skończyć. Sytuacja w kinematografii jest dziś dramatyczna, a mądrzy ludzie mówią, że będzie jeszcze gorzej, więc ja patrzę w przyszłość bez euforii.

* Wraca pan do "Piłkarskiego pokera", czyli połączy swoje dwie pasje - aktorstwo i sport.
- Najpierw muszę uzyskać wagę, która by mnie predestynowała do wyjścia na boisko.

* Ostatnio piłkarską reprezentację aktorów tylko pan trenował. Czy to ze względu na problemy wagowe?
- Z gry w Korei wykluczyła mnie kontuzja kolana, ale już pomalutku zaczynam trenować.

* Kibicuje pan reprezentacji piłki nożnej Zbigniewa Bońka?
- Życzę jej, aby wszystkie mecze wygrywała 1:0, ale to oczywiście jest niemożliwe. W tych pierwszych meczach trzeba stworzyć dobrą atmosferę i sprawić, żeby chłopcy nawzajem się poznali.

* Większość granych przez pana postaci to osoby silne duchem, nie ciałem. Nie marzy pan o roli jakiegoś herosa?
- Może kiedyś? Zwykle herosów grywa się około czterdziestki. Ja mam jeszcze kilka lat przed sobą.

* Złożył pan akces do nowego stowarzyszenia aktorskiego. Mówi się, że SAFT założyli ci, którzy zarabiają duże pieniądze i nie chcą się nimi dzielić z tymi mniej zamożnymi.
- Problem jest bardziej złożony. Ta opinia, jak każde uogólnienie, jest bardzo krzywdząca. Chodzi o to, żeby na rynku tantiem wykonawczych panowały zdrowe zasady. Nikt nikomu nie chce zabierać pieniędzy. Po ostatnich rozmowach z prezesem ZASP-u Olgierdem Łukaszewiczem mam nadzieję, że tę sprawę uda się ułożyć na zdrowych zasadach, które będą służyć całemu środowisku.