Paweł Janas zaczynał w Pabianicach i Łodzi

Nowy selekcjoner reprezentacji przygodę ze sportem rozpoczynał w rodzinnych Pabianicach, gdzie urodził się 4 marca 1953 roku. Trener koszykówki Henryk Langierowicz wspomina Pawła Janasa jako utalentowanego koszykarza, który rzucał w meczach młodzików i kadetów nawet 40 punktów. Trenował basket z dziewczętami również dlatego, że miał wśród nich sympatię Mirosławę Balównę, a potem Urszulę Michalską, która została jego żoną.

O pozyskanie do swoich sekcji tego zdolnego sportowo młodzieńca pabianickiego technikum walczyli potem trener piłkarzy ręcznych Andrzej Matuszyk, z trenerem piłkarzy Włókniarza Janem Małeckim. - Jeśli chłopak ma żyć ze sportu, to chyba lepiej niech będzie piłkarzem - tak doradził kolegom trenerom Langierowicz i tak się stało. Janas został piłkarzem Włókniarza, w którym grał w latach 1965- -73 (w tym w sezonie 1971/72 w II lidze). Zdolnego 18-letniego obrońcę wypatrzyli działacze Widzewa, który miał ambicję awansu do ekstraklasy. Do łódzkiego klubu, trenowanego wtedy przez Leszka Jezierskiego, Janas trafił w 1974 roku i wraz z kolegami awansował do I ligi.

Nowy selekcjoner reprezentacji zadebiutował w ekstraklasie jako widzewiak 2 sierpnia 1975 roku w meczu z Pogonią na stadionie przy al. Unii w Łodzi (porażka 0:2). W pierwszoligowym Widzewie rozegrał ogółem 70 meczów i zdobył dwa gole (z Pogonią w Szczecinie 3:3 i z Arką w Gdyni 2:2). Podczas widzewskiego etapu kariery Janas odnotował dwa ważne wydarzenia. Trener reprezentacji Kazimierz Górski dał szanse na debiut w reprezentacji seniorów trzem zawodnikom widzewskiego beniaminka Stanisławowi Burzyńskiemu, Zbigniewowi Bońkowi i właśnie Janasowi. Było to 24 marca 1976 roku w meczu w Chorzowie przeciwko poźniejszemu mistrzowi świata - Argentynie, przegranym 1:2. Jako widzewiak Janas grał w reprezentacji 7 meczów.

Był też współautorem pierwszego pucharowego sukcesu i awansu Widzewa. 14 września 1977 roku zadebiutował w Pucharze UEFA wraz z łódzkim klubem na Maine Road w remisowym meczu z Manchester City 2:2. Grał potem w Łodzi w rewanżu z Anglikami (0:0) oraz w II rundzie z PSV Eindhoven (3:5).

Jako piłkarz Widzewa rozpoczął też studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Ogółem w Widzewie rozegrał 70 meczów (ostatni mecz 20 listopada 1977 roku ze Stalą Mielec 2:2). Janasa pamiętamy jako bardzo zdecydowanego, dobrze główkującego obrońcę, który pomógł widzewiakom zdobyć pierwsze wicemistrzostwo Polski w 1977 roku.

Ale aby nie wyszło na to, że chcemy się ,podlizać" nowemu selekcjonerowi, przypomnijmy, że miał w karierze słabiutkie spotkanie (w sierpniu 1977 roku, z Legią w Łodzi, przegrane przez Widzew 1:4).

Potem Janas był piłkarzem Legii (1978-82, 1986-88) oraz francuskiego Auxerre (1982-86). Z Legią dwukrotnie sięgnął po Puchar Polski. W 1986 roku został wybrany najlepszym obcokrajowcem ligi francuskiej. Najczęściej występował jako środkowy obrońca. Ogółem w reprezentacji rozegrał 53 mecze, zdobywając jedną bramkę. Największym sukcesem w reprezentacji był medal mistrzostw świata w Hiszpanii w 1982 roku (w meczu o III miejsce z Francją 3:2 w Alicante).

Po zakończeniu kariery zawodniczej rozpoczął pracę trenerską w warszawskiej Legii. Był asystentem Andrzeja Strejlaua, Rudolfa Kapery i Lucjana Brychczego. W latach 1990-92 pomagał Władysławowi Stachurskiemu w prowadzeniu reprezentacji juniorów. W 1991 roku rozpoczął współpracę z Januszem Wójcikiem i prowadzoną przez niego reprezentacją olimpijską, która wywalczyła srebrny medal na igrzyskach w Barcelonie. Po igrzyskach wspólnie z Wójcikiem rozpoczęli pracę w warszawskiej Legii. W styczniu 1994 roku po wyjeździe Wójcika do Zjednoczonych Emiratów Arabskich został pierwszym trenerem Legii. Po 24 latach odzyskał dla Legii mistrzostwo Polski, co nie udało się np. Górskiemu czy Strejlauowi, a potem obronił tytuł i awansował do ćwierćfinału Ligi Mistrzów w sezonie 1995/96.

Od 1 lipca 1996 roku prowadził reprezentację olimpijską, której celem było wywalczenie awansu do igrzysk w Sydney. W barażach Polska okazała się gorsza od Turcji (2:1 we Wronkach i 0:1 w rewanżu) i nie zagrała na olimpiadzie w 2000 roku. Drużyna przestała istnieć. W tamtym zespole występowali m.in. obecni reprezentanci: Głowacki, Baszczyński, Kosowski, Dawidowski, Wichniarek oraz widzewiak Terlecki.

Ze względu na poważną chorobę Janas zrezygnował z pracy w PZPN. Prorocze okazały się słowa Michała Listkiewicza, który podczas oficjalnego pożegnania powiedział: ,Paweł był poważnym kandydatem na trenera reprezentacji narodowej. Sprawy osobiste spowodowały, że w tej chwili na to się nie zdecydował. Uważam, że przyjdzie taki moment, w którym wróci on do pracy z jedną z reprezentacji Polski". Wówczas selekcjonerem wybrano Jerzego Engela.

W 2000 roku Paweł Janas został dyrektorem sportowym Amiki Wronki. 2 maja 2001 roku w trybie awaryjnym zastąpił trenera Stefana Majewskiego, wygrywając z Widzewem w Łodzi 1:0 i sprawował tę funkcję do końca sezonu 2000/2001.