Krystian Lupa z niezmienną skutecznością dowodzi swoimi przedstawieniami, że scena to miejsce magiczne, że można wciskać widza w krzesło bez szokującego efekciarstwa. Sięgając kolejny raz po prozę Austriaka Thomasa Bernharda wprowadza w przestrzeń zwyczajną. Franz (Piotr Skiba), mierzący się z filozofią Nietzschego, a zwłaszcza pesymizmem Schopenhauera, chce wyrwać się z rodzinnego kotła, zagląda do dziecinnego domku, w którym nie ma zakurzonych zabawek, za to zostały duchy przeszłości (także nazistowskiej). Co wymazać z pamięci, gdy "trudno wpuścić do głowy świeże powietrze, to znaczy świeży świat".
Galerię indywidualności i indywiduów zaludniających jego kosmos buduje matka (przejmująca, sarkastyczna i zasadnicza Joanna Szczepkowska), kardynał jej kochanek (majestat ze słabościami wspaniale miksuje Władysław Kowalski). Nie sposób nie bawić się słowami i nie koncentrować na ekspresji poetki Marii (urzekająca Maja Komorowska). Jako pomieszanie zasad wychowania, tradycji i wiecznej niedojrzałości jawi się siostra Franza (jednocześnie zabawna i tragiczna, wysmakowana kreacja Jolanty Fraszyńskiej).
Postaci, które znaczą w tym pejzażu, jest wiele. Wszystkie wysokiej aktorskiej próby. Co Franz wymaże z tego, w czym przecież miał swój udział? Co warta jest przeszłość?
Teatr maestro Lupy to powolna narracja, piramidy znaczeń, szansa rozsmakowania się w szczegółach. "Wymazywanie" zrealizowane w Teatrze Dramatycznym w Warszawie żyje od 9 lat pozostając ważnym doświadczeniem oraz intelektualną prowokacją.
Kolejną festiwalową inscenizację (6, 7 marca) - "Trylogię" według Sienkiewicza w reżyserii Jana Klaty - przywiezie Stary Teatr z Krakowa.
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
