Film recenzja

Móc pozwolić sobie na wolność - pragnienie, którego realizację potrafi umożliwić wykorzystany talent. Paradoksalnie, Helmut Newton zyskał wolność, kryjąc się za obiektywem aparatu fotograficznego. Ale przecież nie bez powodu wykonanie zdjęcia wiąże się z wyzwoleniem migawki.

Każdy z nas musi z mozołem dźwigać swoją samotność. Jednak są tacy, którzy jeszcze bardziej niż my krztuszą się i duszą...

Sułtanem światowego kina jest dzisiaj Disney. Budżety jakie studio wykłada na kolejne produkcje sprawiają, iż nie ma baśni, której nie da się urealnić na ekranie. Nawet już wielokrotnie opowiedzianej. I co więcej, korporacja zarobi krocie nawet na produkcie, który nie jest szczególnie udany.

Oczekiwania dziś takie, że doznanie musi gonić doznanie. Nowa odsłona „Hellboya” jest jednak dowodem na to, że bezkresność doznań i ich nieokiełznane serwowanie, prowadzą do znudzenia.

Komedia, dookreślana sformułowaniem „romantyczna”, ma tyle wspólnego z prawdą o życiu, co makrele w puszce z owocami morza. Dochodzi zaś do nieszczęścia, gdy bohaterom takich filmów każe się prawdy życiowe rodem z puszki z makrelami z przekonaniem wygłaszać.

Han Solo, moim zdaniem najciekawsza postać klasycznych „Gwiezdnych wojen”, doczekał się własnego filmu w serii. Opowieść o młodości bohatera wyjaśnia wiele wątków jego biografii i przywołuje narodziny zawadiackiego stylu. Wyjaśniło się też jeszcze jedno: Harrison Ford może nadal sypiać spokojnie.

Wariactwo. Bezczelne, z dużą dawką luzu, bez oglądania się na hierarchie. Chwilami jednak domagające się opanowania i z daleka pachnące mamoną. Na ekrany kin śmiało wkroczył film „Deadpool 2”.

Na ekrany kin wszedł film „The Circle. Krąg” na podstawie głośnej książki Dave’a Eggersa. Opowieść oparta na znakomitym pomyśle, jednak ekranizacja pozostaje zmarnowaną szansą.

„Szybcy i wściekli 8”, nowa odsłona szalonej serii w reżyserii F. Gary’ego Graya, na ekranach kin. Produkcja zrealizowana według prostej zasady: jeżeli coś zadziałało tyle razy, po co to zmieniać.

Film żywi się gangsterskimi opowieściami niemal od początku swego istnienia. Guy Ritchie „żywi się” zaś figurami i schematami, jakie kino zdążyło przez dekady w tym gatunku wypracować. Oczywiście na swój, przewrotny, sposób.

Mówi się, że rola Hamleta to największe marzenie wstępujących do zawodu młodych aktorów. No to Waldemar Zawodziński, realizując spektakl dyplomowy ze studentami łódzkiej Szkoły Filmowej, dał możliwość spełnienia tego pragnienia od razu czterem, a właściwie ośmiu artystom.

Przeniesienie teatralnej farsy, szczególnego gatunku szaleństwa, na kinowy ekran jest niezwykle trudne. Polska filmowa adaptacja brytyjskiej sztuki „Mayday” dowodzi, że gwoździem do trumny takiego przedsięwzięcia staje się zwyczajny brak gustu.

Jak wiadomo, bycie gwiazdą kina i muzyki to olbrzymia udręka oraz nieszczęście. Nie wiadomo zatem, dlaczego tak wielu ludzi chciałoby gwiazdami zostać.

Po premierze „Futra z misia” okazało się, że mieliśmy wielce udane dwanaście miesięcy w kinematografii. Najgorszy film roku objawił się bowiem w jego ostatnich dniach i wyolbrzymił jakość wszystkiego, co wcześniej powstało.

Dawno, dawno temu, w tutejszej galaktyce George Lucas miał genialny, pełen mocy pomysł. Po latach pozostał jedynie komercyjny koncept, z którego uleciał duch przygody.

Zapalnik nowej wojny tli się być może w miejscach, które miały być ostateczną oazą szczęśliwości człowieka cywilizowanego, czyli miastach. To tam najłatwiej będzie biednym napaść na bogatych, co chyba będzie jej przyczyną. Właściwie wystarczy jeden nieszczęśliwy Joker.

Najnowszy film Patryka Vegi zawiera ambicje moralitetu. Niestety, reżyser nie jest twórcą, który warsztatowo, przynajmniej na razie, byłby w stanie unieść takie wyzwanie. W zamian, jak dziecko dał się „zakiwać” rzeczywistości, przeciwko której zapragnął wystąpić.

Matka i kino. Nie mógł być takim synem, jakiego wymarzyła sobie matka, kino stało się jego zbawieniem. Pedro Almodóvar zaprosił nas do swojego życia, jak nigdy dotąd w jednym z najlepszych filmów, jakie zrealizował.

Niedawno najpotężniejsza na globie Vers, czyli Kapitan Marvel, nieco wcześniej walcząca z bogami Wonder Woman, teraz ostrzyknięta siłą tworzącą wszechświat Jean Grey - Phoenix. Feminizm przyjmuje kolosalne formy. Szkoda, że tym razem w bardzo przeciętnym filmie.

Marvel z Disneyem pokazują moc. Na pstryknięcie palcami wprowadzają na ekran armię superpohaterów, wśród których z disneyowskiego arsenału brakuje chyba tylko Jacka Sparrowa. Na pstryknięcie palcami organizują największą w superbohaterskim kinie bitwę oraz na pstryknięcie palcami widzowie wypełniają ich sejfy workami dolarów.

W pewnym sensie filmy o Jamesie Bondzie nie jest trudno robić. To zmyślona postać, wszystko jest możliwe, o jakości w dużej mierze decydują pieniądze. Trudniej bywa zrealizować dobre kino o autentycznym bohaterze. I to z polskim budżetem.

Dzień Kobiet nigdy nie był mocniejszy. Kapitan Marvel spuści łomot samczym reprezentantom podłych galaktycznych ras, pomknie w przestworza i jeszcze zdoła pożartować ze stereotypowego myślenia facetów, przytulić przyjaciółkę, pobawić się z dzieckiem oraz pozmywać talerze. Superman się by mógł uczyć.