Remont elewacji Teatru Wielkiego w Łodzi ukończony

Remont konserwatorski głównych schodów wejściowych i elewacji frontowej łódzkiego Teatru Wielkiego rozpoczął się 1 sierpnia tego roku i zakończył zgodnie z harmonogramem prac. Trwają zaś jeszcze prace renowacyjne obejmujące pozostałe ściany zewnętrzne budynku.

W czasie remontu widzowie do budynku mogli się dostać jedynie wejściem umieszczonym w elewacji wschodniej, czyli od strony budynku Sądu Okręgowego. Teraz można ponownie podziwiać najbardziej reprezentacyjną, część elewacji gmachu.

Dotychczasowy remont objął między innymi rozbiórkę starych schodów zewnętrznych oraz wierne ich odtworzenie. Pieczołowicie odnowiono również efektowną, zabytkową elewację, choć początkowo w planach była całkowita wymiana płyt piaskowca, którymi jest pokryta. Koszt takiej wymiany byłby jednak olbrzymi i przekraczał możliwości instytucji. - Musieliśmy się zatem ograniczyć do niezbędnych napraw, uzupełnienia ubytków oraz do zakotwienia płyt grożących odspojeniem, a także wymianie wymagających tego płyt na przyziemiu, czyli tam gdzie budynek wchodzi w grunt - wyjaśniał Maciej Bargiełowski, zastępca dyrektora Teatru Wielkiego ds. administracyjnych.

Kolejnym ważnym elementem remontu jest umożliwienie dostępu do obiektu dla osób poruszających się na wózkach. Pomóc w tym ma pochylnia od strony południowo-wschodniej budynku głównego (w roku przyszłym powstanie od strony zachodniej). Wjazd dla wózków inwalidzkich będzie podgrzewany, co również w zimie zapewni bezpieczeństwo osobom zeń korzystającym.

Remont pozostałych ścian zewnętrznych budynku, odbywający się pod ścisłym nadzorem konserwatorskim, ma potrwać jeszcze do końca października przyszłego roku. Natomiast za trzy lata w planach dyrekcji łódzkiej opery jest kolejny remont - naprawa tzw. komina scenicznego, najwyższego architektonicznie elementu gmachu.

Pięciokondygnacyjny gmach główny Teatru Wielkiego w Łodzi (drugiego, co do wielkości teatru w Polsce) wraz z przewiązką na wysokości piętra oraz budynkiem zaplecza technicznego został zbudowany w latach 1949-1964 według projektu architektonicznego Witolda Korskiego, Józefa Korskiego (ojca) i Romana Szymborskiego. Budynek jest przykładem klasycyzującego socrealizmu. W 1976 roku został wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Łódzkiego.