"Madagaskar" spektakl w Teatrze Muzycznym w Łodzi

Trudno było nie pokochać animacji studia DreamWorks z 2005 roku, której sceniczną adaptacją jest musical z muzyką i tekstami piosenek George’a Noriegi i Joela Someillana oraz dialogami Kevina Del Aguili (na język polski dla Teatru Muzycznego w Łodzi całość przetłumaczył Bartosz Wierzbięta). Dynamiczna akcja, znakomicie pomyślani bohaterowie, przygody na dalekim lądzie, witalny humor oraz poruszający przekaz o znaczeniu braterstwa, odpowiedzialności i współpracy. Jeszcze trudniej będzie nie pokochać przedstawienia przygotowanego przez łódzki - tak już trzeba powiedzieć - teatr musicalowy. Widowiska na wskroś nowoczesnego, z rozmachem korzystającego z multimediów, a przede wszystkim z równą mocą trafiającego do wszelkich osobistości familijnej widowni.

Bo przecież wzbogaca walory filmowego opowiadania o atrakcyjną muzykę, sceniczną energię oraz sprowadza ekranowych bohaterów tuż przed wyciągnięte ręce i uśmiechnięte twarze dzieci i ich opiekunów, dodając pomysłowe elementy interakcji aktorów z widzem (przy tym nie boli konieczność ograniczenia na potrzeby spektaklu kinowych wątków, komplikacji charakterów postaci i relacji pomiędzy nimi). Uciechą wygina śmiało ciało, a nam ciągle mało!

Równie śmiało potraktował musicalową materię reżyser przedstawienia Jakub Szydłowski. Narzucił ostre tempo, zadbał o to, by widz co chwila częstowany był nową niespodzianką, w tym odniesieniami do bliskiej nam rzeczywistości, wespół z choreografem Jarosławem Stańkiem (pierwszorzędna robota) dodał koncepty, których w oryginalnej wersji musicalu nie ma i większego znaczenia dla rozwoju akcji nie mają, ale atrakcyjnie wyglądają na scenie (np. taniec szkieletów). „Madagaskar” zwycięża zarazem rozwiązaniami plastycznymi.

Imponująca scenografia Grzegorza Policińskiego (również rewelacyjne światła) przywołuje klimat i najbardziej znaczące składniki świata znanego z animacji, ale jednocześnie tworzy nową, znacznie bardziej wielowarstwową w nastrojach rzeczywistość, gdzie jest miejsce na urodę „dziczy”, ale i jej niepokojącą grozę. Łatwo popaść w sztampę i kicz podczas przebierania aktorów za zwierzęta, tymczasem kostiumy autorstwa Doroty Sabak mają w sobie i charakterystykę postaci, i czar, i styl, i zmyślne dodatki (wrotki hipopotamicy) oraz możność szybkiego, naturalnego wchodzenia aktorów w „skórę” zwierzaków, choć zarazem gorąco im współczuję temperatury, jaką muszą osiągać tak okryte ich ciała podczas zawrotnych tanecznych układów.

Siłą inscenizacji są też aktorzy, nawet jeżeli podczas premiery jeszcze nieco brakowało pomiędzy nimi chemii. Marcin Jajkiewicz (Alex) to już musicalowa gwiazda - że pozwolę sobie tak się wyrazić - pełną lwią gębą. Z klasą i emocjami śpiewający, tworzący wyrazistą postać, świetnie opanowujący zaplanowany przez choreografa ruch. Mnóstwo powabu, kokieterii, ale i śpiewu świadomego zmiennego usposobienia swojej bohaterki prezentuje w roli hipopotamicy Glorii Paulina Łaba. Natychmiast zawłaszcza publiczność swoją witalnością Marcin Wortmann jako zebra Marty, a sporo psychologicznej przewrotności wydobywa z hipochondrycznego Melmana perfekcyjny wokalnie Paweł Erdman.

Oczywiście, widzowie czekają na ukochanego i uroczego w swym narcyzmie samozwańczego władcę lemurów i nie zawiodą się - Paweł Kubat bawi się powierzoną mu rolą, biorąc charakterystyczny sposób bycia i mówienia Króla Juliana wyposaża go w porywający dystans i sceniczną charyzmę. Bawią każdym wejściem pingwiny (Ewelina Jaworska, Adrian Kieroński, Michał Cyran, Mikołaj Ostrowski - także świetny jako Mariusz Max Golonka). Wcielającej się w kilka postaci Emilii Klimczak należą się brawa na stojąco za epizod Masona, przechodzącego ewolucję od szympansa/szympansicy po bojownika/bojowniczkę o równouprawnienie i stosowność zależności. Niezbędną dawkę uroku wnosi Sara Azis jak mały lemur Mort. I znakomicie uzupełnia poczynania bohaterów podnosząc intensywność spektaklu zespół baletowy.

I może chciałoby się jedynie, aby - szczególnie do dzieci - mówiono i śpiewano ze sceny ładniejszym, mającym literacki rodowód językiem, lecz niełatwo przeciwstawiać się powszechności wyostrzania i spłycania urody komunikacji. Przydałoby się także nieco popracować z akustykami nad osiągnięciem idealnego, odpowiednio zbalansowanego brzmienia wokalu i muzyki „granej” z płyty.

Ale dawno, moi Państwo, nie mieliście okazji poddać się takiej frajdzie dla całych klanów. Zatem łodzianie i goście - na „Madagaskar”!