Drugie życie słonicy Magdy

Po słonicy Indii, nosorożcu, niedźwiedziu polarnym, hipopotamie Hipciu, wielbłądach, pozostały wspomnienia.

Sprowadzono za to miniaturki - pigmejki, najmniejsze małpy świata i niewiele od nich większe tamaryny, a wyekspediowano na Ukrainę stado pawianów liczące 30 osobników, które co prawda posturą nie dorównują gorylom czy szympansom, ale było atrakcją zoo przez 40 lat.

Drugie życie Magdy

Słonica Magda podsuwa trąbę Grzegorzowi Adamczykowi, swojemu opiekunowi, żeby w nią dmuchnął.

- Magda, gorąco, gorąco - woła pan Grzegorz i wtedy słonica "oddmuchuje", aż opiekunowi włosy stają dęba. Trąbą chwyta za nogawkę, za but. Magdzie zebrało się na zabawę.

- Po śmierci Indii Magda na początku była osowiała, tęskniła, nawoływała ją. Musieliśmy znaleźć jej zajęcie, usypaliśmy górę piasku, żeby się nim posypywała, położyliśmy kłody drewna, żeby je toczyła - wspomina Ryszard Topola, dyrektor łódzkiego zoo.

Wtedy słychać było głosy, że być może Magdzie trzeba sprowadzić drugiego słonia do towarzystwa.

- Miałem propozycję. Mogłem przyjąć dwie 30-letnie słonice. Ale nie zdecydowałem się, bo nasz ogród nie ma słoniarni z prawdziwego zdarzenia. Ponadto nowe towarzystwo leciwą już Magdę mogłoby wpędzić w chorobę, a w najlepszym wypadku w stres. Nie chcemy fundować staremu zwierzęcia takiej starości - wyjaśnia dyrektor Topola.

I może w tych słowach coś jest na rzeczy. Bo po pewnym czasie Magda odżyła. Teraz zaczepia opiekunów, pozwala sobie wkładać ręce do pyska (co ułatwia badanie stanu uzębienia). Łatwego życia z Indią nie miała. Starsza koleżanka pokazywała swój wredny charakter. Gdy coś jej się nie podobało w zachowaniu Magdy, to ją atakowała. Młodsza słonica ma zgrubienia na ciele po ranach zadawanych ciosami, powykręcany ogon. Gdy India na nią napierała, ta aż przyklejała się do ściany. Teraz zaczęła drugie życie.

Tapiry zamiast nosorożca

W ogrodzie zamieszkały dikdiki należące do najmniejszych antylop, kanczyl, najmniejszy ssak kopytny, czy ptasi "drobiazg, taki jak kusaki czy turkawki.

- Nie sprowadzamy dużych zwierząt świadomie. Nie mamy warunków. Poza tym na zakup nas po prostu nie stać. Na giełdzie południowoafrykańksiej, gdzie sprzedaje się dzikie zwierzęta odławiane z rezerwatów, można kupić każdy gatunek. Trzeba mieć co najmniej kilkadziesiąt tysięcy dolarów - mówi dyrektor Topola.

- Czy jest sens, aby hipopotam taplał się w przyciasnym basenie? W naturze zwierzę to żyje w wielkich rzekach, w haremach, samiec ma kilka samic. Wypadałoby, aby w XXI wieku właśnie tak hipopotamy eksponować - argumentuje dyrekcja zoo. - Wielbłądy stały się pospolite, turyści oglądają je w zagranicznych kurortach, na ich grzbietach odbywają przejażdżki po pustyni. Niedźwiedzie zostały, choć nie polarne. Zoo przygarnęło niedźwiedzicę himalajską ocalałą z powodzi z opolskiego zoo, są także niedźwiedzie malajskie.

W zagrodzie nosorożca tapiry cieszą się większą swobodą niż na dawnym wybiegu. Z kolei miejsce po tapirach zajęły świnie rzeczne.

Na ratunek

Ingerencja człowieka w środowisko, zanieczyszczanie powietrza, wód, rabunkowa wycinka lasów tropikalnych powodują, że kurczy się przestrzeń życiowa dzikich zwierząt. Wielu gatunkom grozi wyginięcie. Ogrodom zoologicznym przypadła więc rola ratownika. W łódzkim zoo znalazły się gatunki, które są przywracane naturze, np. oryksy szablorogie.

Miejsce po wywiezionych pawianach zajęły trzy makaki wanderu, które lada chwila mogą zniknąć z ziemskiego globu. Zaledwie kilkaset osobników żyje w południowych Indiach. Łódzki ogród jest jedynym w Polsce, który może pochwalić się tymi rzadkimi małpami. To samo dotyczy lwów azjatyckich, w naturze na skraju wyginięcia.

- Odnosimy sukcesy hodowlane, jesteśmy wzorem dla innych ogrodów. Np. przychówek dikdików wyjechał do innych ogrodów. Nasze lwy dochowały się aż ośmiorga młodych - mówi dyrektor Topola.